CHAREL, IK HEB UW GAT GEZIEN

CHAREL, IK HEB UW GAT GEZIEN
CHAREL, ‘T IS LIJK EEN VLIEGMACHIEN
TADA TADADADADA TADADADADA DADADA DADAAA
(OP DE MUZIEK VAN DE COLONEL BOGEY MARS!)

Eindelijk een pagina waar ik mag bloggen en vloggen zoveel als ik wil.
Nog helemaal blanco.
Een onbeschreven vlak. Een witte ruimte. Van een puurheid, ongezien.

Ik kan hier posten wat ik wil, zonder censuur.
Niet te geloven!

Ik moet vlug eens bellen naar mijn moeder want ze zijn afgrijselijk luid aan ’t boren vlak naast haar appartement en ze is veel thuis en ’t is echt niet uit te houden van ’t lawaai, zegt ze, en buiten lopen is ook geen optie want ze kan niet meer tegen de zon of enkel onder ne grote parasol. Ze heeft er wel énen, ne grote parasol, maar hij is te zwaar en ze krijgt hem niet open. Ze heeft te weinig kracht in haar polsen. Ik ga es horen of ze niet met mij naar brasserie Café des Arts wil tot die werkmannen weg zijn.

Zullen we het hebben over de essentie?
Zal ik mijn gevoelens met u delen?
Vuile verhalen vertellen of poëzie schrijven?
Linken delen die niet open gaan?
Zal ik ook een beetje aan internestbevuiling doen?
Of schrijven alsof ik de enige ben die dit hier kan lezen.
Met spelfouten.
Bloggen in mijn Sloggie op de grond van ’t lachen.

Ik heb gebeld naar mijn moeder, maar ’t is niet nodig dat ik kom want ze heeft al afgesproken met haar vriendin, Lieve.