… en de zeven dwergen

Jaah! Wat moet de Prins dan niet zeggen?
Zo een triestig personage!
Ja maar nee, laat mij uitleggen waarom.
Hij heeft een zwaard, maar dat zwaard, dat …hangt daar …zo.
Ik heb het hem al gezegd, hé, ik zeg:
Weete, Prins, ik wil  u niet opstoken maar de Prins van Doornroosje mag wel echt vechten.
‘Echt vechten?! Echt vechten?!, zegt hij, ‘Met die plastieken struiken, zeker?’
Ik zeg ‘Ja maar toch’

Oké, wie doet er nog mee in Sneeuwwitje?
De Dwergen.
Moeten we het daar nu over hebben?
Nee, want die zijn te klein.
Ik zie ze niet.
Zien jullie ze?
Sorry maar ik zie ze niet.

En dan last but not least, de Stiefmoeder!
En de Stiefmoeder….
Die is ook trie….
Nee, die is niet triestig
De Stiefmoeder?
Maar neen, gij!

Pers: (…) Als een toneelgraag kind graait ze voortdurend naar nieuwe verkleedstukjes en hosselt ze heen en weer over de scène, het lijkt naïef maar dat is schijn. Qua evenwicht tussen rust en dynamiek is deze voorstelling alvast uitgekiend. Kraaien deed elkeen van begin tot eind. Erg genietbare voorstelling, ook voor grote oren en ogen.

Wouter Hillaert voor De Morgen

Tekst: Pascale Platel
Spel: Pascale Platel en Michaël Pas
Muziek: Vlaams Radio Orkest onder leiding van Dirk Brossé
Bewegingsadvies: Marie De Corte
Dramaturgie: Patrick Jordens
Productie: Festival Van Vlaanderen
Uitgelichte foto: G. Garmendia